Piec kaflowy

O taki piec możesz się oprzeć plecami. Możesz rozwinąć przed sobą kołdrę i docisnąć do śliskich, napęczniałych kafli, a potem zabrać to ciepło do łóżka. Cóż z tego, że na szyby wpełza nocą ozór mrozu? Ogrzane ciało już nie wypuści ciepła.

W tym szczególnym piecu była wnęka na dwa kafle, taka sześcianowa kostka, z metalowymi, niklowanymi drzwiczkami, zamykanymi na zatyczkę od zewnątrz. W tejże komórce dobrze było trzymać kawę, a najlepiej kakao, o silnym zapachu, który po otwarciu ciepłej spiżarki, roznosił się po całym pokoju i nęcił nawet tych, którzy dopiero co po kolacji, zasypiali.

Kakao było rarytasem, ale mleko rarytasem nie było. Połączenie tych dwu składników z domieszką cukru stawało się przyjemnością prawie tak samą jak ciepłe kafle pieca.