61. Cisza

I

dzień jak na starej fotografii

przygasa wypaloną słońcem trawą 

jeszcze się żarzy upieczony bochen chleba

podążając  szlakiem zegara

znika za elipsoidą horyzontu

sepia zmroku szarzeje nabiera  barwy popieliska

pola oddychają tlącą się wilgocią zmroku

powietrze zastyga jak galaretka

rodzi się cisza

szepce łka oddycha

przysiada na ławce w werandzie

popijając wino z szemrzącej muszli

pomilczmy chwilę

już przymknąłem oczy

już zagłuszyłem słuch

ona rośnie drożdżami narasta

przełknięcie śliny wydaje się być

opadającą na kamienne podłoże wodną kaskadą

bratam się z nią żenię wstępuję

a ona trwa niech trwa.