52. Budowa atomu wiersza

Obraz, klimat, opowieść – te trzy elementy wiersza są najważniejsze. Na obraz składają się słowa, z nich metafory jako reprezentatywne środki stylistyczne, dodające znaczenie słowom, które samodzielnie grzeszą pospolitością i banałem.

Klimat – rzecz szczególna, to on pozwala czytelnikowi otworzyć bramy do świata poety. W nim zawiera się niepowtarzalna siła artysty, obarczona ryzykiem niezrozumienia. Nie każdy czytelnie znosi upał, czy niepogodę.

Obraz to rzemiosło, umiejętność posługiwania się słowem, formą i metodą pisania; klimat to metafizyka. Z kolei opowieść to treść. Wiersz powinien znaczyć, przykuwać uwagę mikrofabułą – propozycją rozmowy z czytelnikiem. Warto też, aby ta opowieść miała zakończenie, nawet wieloznaczne, czasami zaskakujące, a w każdym bądź razie takie, które pozostanie w pamięci po zamknięciu książki.

Nad tym wszystkim poeta powinien zapanować i musi pamiętać, że wiersza nie wolno niszczyć „przegadaniem”, intelektualizmem rodem z fabryki, gdzie produkt wytwarza się taśmowo, czy też destruktywnym dydaktyzmem.

Poeta powinien wierzyć w to, że pomimo wysiłku, jaki wkłada w oryginalność formy, treści i nastroju, uda mu się znaleźć zrozumienie. Poeta nie jest bowiem nikim nadzwyczajnym i musi umieć toczyć rozmawiać z ludźmi, choć dialog ten jest pełen pułapek, wymaga koncentracji i umiejętności słuchania.