Moja Alpuhara

Onegdaj recytowana z muzycznym podkładem, który zabijał rytm przeplatanego dziesięcio- i ośmiozgłoskowca. Była nieporadna lecz szczera. Nie do końca akceptowałem postępowanie Almanzora, który aby się zemścić na Hiszpanach, użył zmyślnego, lecz tak romantycznie beznadziejnego fortelu.

Ballada ta to tylko jeden z elementów zachwycania się Mickiewiczem. Innymi były „Czaty”, „Sonety krymskie”, ballady, „Pan Tadeusz” „Dziady część II” (właśnie II a nie III).

Zdarzyło mi się leżeć w szpitalu dni czterdzieści dziewięć i wtedy nauczyłem się na pamięć kilku ballad i przypomniałem sobie „Alpuharę”.

Rzecz jasna pogrążony w romantyzmie, nie omieszkałem zakochać się również w Słowackim, o którym z pewnego źródła wiem, że „wielkim poetą był”. Zwłaszcza „Beniowski” złamał mnie pozytywnie. Umyśliłem sobie, że przy okazji zdawania matury mógłbym się posłużyć poetyką poematu dygresyjnego. Bezprecedensowe zadanie i niemal niewykonalne. Oczywiście nie podjąłem się napisania poematu dygresyjnego na maturze; zająłem się „Pierwiosnkiem”, „Romantycznością” i „Balladami i romansami”.

Po latach moją Alpuharę znajduję w dojrzałych „Lirykach lozańskich” – przykładach bezpośredniej liryki czystej. Ta poezja wykracza już poza romantyzm. Kieruje się na Norwida, Przybosia, Różewicza. Do dziś lubię interpretować „Polały się łzy…”, tak bardzo prawdziwy i ponadczasowy wiersz.

***

Polały się łzy me czyste, rzęsiste,

Na me dzieciństwo sielskie, anielskie,

Na moją młodość górną i chmurną,

Na mój wiek męski, wiek klęski;

Polały się łzy me czyste, rzęsiste!