Wrak mój

Toń wody jasna – błękitu spojrzenie,

jej chłodem ciało otaczam półnagie,

wnikając w głębię, sięgam niestrudzenie

twardego dna, dalekiego od pragnień.

Zaprzęgam się tam w dole do korwety,

co skutkiem burzy szkwałem przełupiona,

jeszcze żywa, kołysze się, lecz kona;

ciągnę ją słabością ramion ascety,

Lecz w wysiłku ustaję, zaplątany

w lin oślizłych, pajęczych sieci szpony,

wrakiem się staję, na los szczęścia zdany;

jeszczem żyw, dyszę, chociam zatopiony.