Od Prometeusza do Syzyfa

Ech, Prometeusz to był gość. Wyobraźcie sobie, że zechciało mu się ulepić człowieka z gliny. A że wydawał mu się słaby i kruchy (właściwie to powinien być obślizgły vel obślizły), skradł bogom ogień. Pono nauczył ludzi garnki wypalać, żelazo kuć. Nie dość na tym. Oszukał samego Zeusa, podsuwając mu pokryte tłuszczem kości połowy wołu.

A niech cię, Prometeuszu, byłeś i pozostaniesz moim przyjacielem. Nauczyłeś mnie wytrwałości i sprytu, a także tego nieocenionego kierowania się interesem tych, do których przychodzisz z dobrą nowiną. Żyliśmy z sobą pospołu i marny nas spotkał los. Ciebie gorszy, bo jakżeś ty cierpieć musiał przykuty do skały i te ptactwo…twoją wątrobę…

Tymczasem nastał nam dobry, szlachetny i gospodarny król Koryntu – Syzyf dano mu imię. Żył w dobrej sławie, dobiwszy starości, którą łagodził ambrozją i nektarem, zapraszany na Olimp przez bogów. Jednakowoż powierzoną mu  tajemnicę nieroztropnie rozpuścił, za co wysłano ku niemu bożka śmierci Tanatosa. Syzyf, wiedząc, jaką mu ucztę gotują bogowie, Tanatosa uwięził i odtąd, ani sam na śmiertelną wycieczkę nie wyruszył, ani też nie pozwolił ludziom umierać. Jeszcze dwakroć, dzięki sprytowi swemu, Syzyf zdołał uchronić swe życie przed zgonem, lecz dopadły go w końcu boskie wyroki. Miast umrzeć w Hadesie, kazano mu wtaczać wielki kamień na szczyt góry, kamień który osuwał się, ilekroć był bliski postawienia go na szczycie. Pono do dzisiejszego dnia niestrudzony Syzyf swą beznadziejną wykonuje pracę.

I ty Syzyfie moim jesteś przyjacielem i druhem. Obadwaj my przed siebie pchamy ten głaz niepokorny, obadwaj my pokarani bezsensem naszego trudu.

I czy takaż nam śmierć bez zgonu dana?