Fantazja g-moll (1)

(sekwencja, w której okaże się, że sen nie jest wystarczającą przeszkodą w postrzeganiu rzeczywistości)

Właściwie to o 20.42 przenosił się z peronu do poczekalni. Wyznacznikiem tej zmiany miejsc był odjazd pospiesznego, a także potęgujący się chłód. Tym razem matka natura doceniła, że nie wziął z sobą koca i zdecydowała się wionąć południowo-wschodnim powietrzem, nieco wilgotnym, lecz przyjemnie ciepłym, w jakim nie żal było oczekiwać północy. Pomiędzy odjazdem pospiesznego a przyjazdem kolejnego mijały długie 33 minuty i dworzec na kwadrans zamierał. Adam próbował wtedy się zdrzemnąć. Sadowił swoje plecy wygodniej na oparciu ławki, pozwalał głowie odchylić się do tyłu i zwisać z górnej krawędzi oparcia, jakby szyja pozbawiona była kręgów. Sen przychodził momentalnie i nawet odgłosy rozmów spóźnionych lub przedwcześnie przybyłych pasażerów nie wpływały na czas trwania drzemki. Tego dnia pojawił się taki przedwczesny podróżnik. Usiadł na sąsiedniej ławce, a oddech miał ciężki i krótki. Dopiero po paru minutach zdołał wykrztusić:

- Zobaczysz, jakeśmy zamek odbudowali.

Pojawił się wtedy, z tej samej odległości, piskliwy, dziecięcy głosik:

- Ja, dziadku, wiele razy oglądałem ten zamek w telewizji.

- To nie to samo, chłopaczku, co innego patrzeć w telewizor, a co innego dotknąć tych murów, któreśmy stawiali.

z tego samego kierunku, ale z oddali, dochodził nierozszyfrowany przez drzemiącego Adama poszum rozmowy dwóch kobiet.

- A ten pan, dziadku, śpi?

-To o mnie – pomyślał Adam.

- Przecież widzisz, że śpi. Pewnie zmęczony. Nie przeszkadzajmy mu.

- Ale jeśli ten pan czeka na ten sam pociąg co my, musimy go obudzić.

- Dobrze, chłopaczku, jak zapowiedzą, zbudzimy go.

- A ja już dwadzieścia lat nie byłem w Warszawie. To nie do uwierzenia – najwyraźniej to ostatnie refleksyjne zdanie nie napotkało adresata, gdyż tuż przed jego wypowiedzeniem Adam usłyszał odgłos należących prawdopodobnie do malca szybkich kroków. (...))