Proszę nie budzić

Dzień nastał wymarzony. Ociekająca deszczem gładź szyby, szarość przechodząca w granat. Wyglądasz: w niskich trawach woda, jakby odsączona z gąbki uściskiem dłoni. Nareszcie jest powód do przespania dnia jak agnostyk stroniący od kościelnej celebry. Puszczony w ruch telewizor i poranne przysypianie po wizycie w łazience, papierosie i paru łykach gazowanej wody. Można wreszcie powałęsać się po pościeli, a telewizor jest po to, aby zasnąć na chwilę, może na dzień cały.

Kiedy wreszcie koło południa, zerwawszy się na proste nogi, poczuwszy  pierwszy głód, oprócz tego głodu spada na człowieka kolejna historia, którą trzeba opowiedzieć. O losie niepokorny! Ledwo do wstania przyszło, ty już podróżujesz myślami po innym świecie. Bierzesz, co tam masz, do pisania, i kreślisz opowieść. Dobrze, żeś sam o tej porze – wtedy możesz sprawniej przebierać palcami po klawiaturze. Piszesz spontanicznie, wymyślasz, nie trudząc się zbytnio, bo ten początek … już go masz w głowie i recytujesz z pamięci. Piszesz. Piszesz.

Proszę nie budzić!

Być może jedynie to ci zostało. Nie spaprz tego, jak swego życia.